«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα
προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»
έγραφε ο ποιητής μας Κωστής Βάρναλης.
Η πολιτική δεν είναι πια αυτό που ήταν. Κάποτε αναζητούσε επικοινωνιακές τεχνικές για να υποστηρίξει πολιτικά σχέδια και πρωτοβουλίες. Τώρα καταφεύγει σε τεχνάσματα για να εξυπηρετήσει επικοινωνιακές ανάγκες. Με διάφορα «ταχυδακτυλουργικά», η δημοτική αρχή δια χειρός Γιάννη Σαλονικίδη, προσπαθεί να εξασφαλίσει αποδοχή, βγάζοντας από τα συρτάρια της ανυπαρξίας της, όπως τα περιστέρια από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, ξεπερασμένες μεθόδους, για να μας κάνουν να πάρουμε το βλέμμα από εκεί που δεν πρέπει να κοιτάμε.
Είναι μια νέα εποχή για το Ωραιόκαστρο. Θα τη θυμόμαστε ως «εποχή Σαραμάντου». Για κάθε πρόβλημα ένα πυροτέχνημα. Η αποθέωση της διαστρέβλωσης θα έλεγε κάποιος. Αντί η αποτυχία τους στη σχολική στέγη να τους οδηγήσει σε μια επανεξέταση στόχων, κουκουλώνουν το πρόβλημα, μεταθέτοντάς το σε άλλο πρόσωπο.
Την αγανάκτηση του κόσμου που ήρθε από το Μελισσοχώρι, για να εκδηλώσει εναντίον του δημάρχου Σαραμάντου και των αντιδημάρχων Πολυχρονίδη και Κέπετζη προσπάθησαν να την αποδώσουν σε άλλο πρόσωπο, ισχυριζόμενοι ότι έφυγε από τη συγκέντρωση, αποδοκιμαζόμενος από τους παρευρισκόμενους, ενώ ο Σαραμάντος έφυγε αφού χειροκροτήθηκε από τα παιδιά. Δηλαδή εάν ζούσε ο Γκαίμπελς στη σημερινή εποχή, θα ήταν ένας απλός διαφημιστής.
Η εποχή κ. Σαραμάντο, που πότε σε «ξεσκονίζανε» την πλάτη, πότε «τσακίζονταν» να σου ανοίξουν το δρόμο, και πότε σε έλεγαν πόσο «τεράστιος» είσαι, έχει περάσει. Τα γεγονότα δείχνουν άλλα, και η γελοιότητα είναι προκλητικά εμφανής.
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ
