War is business. Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα με το φερόμενο ως Ισλαμικό Κράτος και φυσικά τις πραγματικές αιτίες πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η προχθεσινή στο Παρίσι αλλά και αλλού;

Θέλουμε να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα: ποιος είναι ο παρασκηνιακός δημιουργός αυτών των εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων και κατά συνέπεια, ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων που λαμβάνουν χώρας εμπρός στα μάτια μας;

Θέλουμε στα σοβαρά να απαντήσουμε στο ερώτημα: ποιος ευθύνεται για τη δημιουργία της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους.

Αντιγράφω από το βιβλίο του John Kenneth Galbraith «Τα οικονομικά της αθώας απάτης» ΣΕΛ.73, 74, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2006.

«Οι εξοπλιστικές δαπάνες δεν προκύπτουν μετά από αντικειμενική ανάλυση που πραγματοποιείται στο δημόσιο τομέα, όπως θεωρεί ο πολύς κόσμος. Ένα μεγάλο ποσοστό τους καθορίζεται από την πρωτοβουλία και τη δύναμη της βιομηχανίας όπλων και της πολιτικής φωνής της – του ιδιωτικού τομέα. Από τις σχετικές βιομηχανικές επιχειρήσεις προέρχονται οι προτάσεις για τον σχεδιασμό νέων οπλικών συστημάτων, σε αυτές ανατίθεται η παραγωγή τους και σε αυτές καταλήγουν τα κέρδη. Με μια εντυπωσιακή ορμητική κίνηση επιρροής και ελέγχου, η βιομηχανία όπλων παρέχει πολύτιμη απασχόληση, διευθυντικές αμοιβές και κέρδος σ’ αυτούς που συνδέονται μαζί της πολιτικά, ενώ εμμέσως είναι μια πηγή χρηματοδότησης των εκλογικών εκστρατειών διαφόρων πολιτικών. Η ευγνωμοσύνη μαζί με την υπόσχεση για πολιτική υποστήριξη φθάνουν μέχρι την Ουάσιγκτον και τον αμυντικό προϋπολογισμό, βάσει των αναγκών και των αποφάσεων του Πενταγώνου. Και μέχρι την εξωτερική πολιτική ή, όπως στο Βιετνάμ και το Ιράκ, μέχρι τον πόλεμο. Η επιρροή του ιδιωτικού στον δημόσιο τομέα είναι προφανής. Πράγματι, κάποιος έχει περιορισμένη αίσθηση της αυθεντικότητας, μιλώντας για το μύθο των δύο τομέων (ενν. ιδιωτικού και δημοσίου. Σημ. συντ.). Ο πρώτος που αναγνώρισε την ύπαρξη του μύθου και μίλησε γι’ αυτόν πειστικά, ήταν ο πρόεδρος Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ όταν προειδοποίησε την αμερικανική κοινωνία για την ύπαρξη του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος. Ήταν σαφές ότι η βιομηχανία όπλων είχε αναλάβει τον έλεγχο της δημόσιας εξοπλιστικής πολιτικής».

Τι άλλο χρειάζεται να προσθέσει κανείς; Ή μάλλον ίσως χρειάζεται.

Σε ποιους πωλούν το πετρέλαιό τους (μέσω Τουρκίας) οι τζιχαντιστές, εισπράττοντας περί 30 έως 40 εκατομμύρια δολάρια ημερησίως;

Η πτώση της τιμής του πετρελαίου, ποιόν κάνει την περισσότερη ζημιά, εάν όχι την ιμπεριαλιστική Ρώσικη Αρκούδα και τον Πούτιν;

Ποιες είναι οι χώρες προέλευσης των οπλικών συστημάτων που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές και ποιοί τούς τα προμηθεύουν με το ανάλογο κέρδος; (εδώ ταιριάζει το: War is business).

Μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν νέο ιδιότυπο ψυχρό πόλεμο (πρωτίστως οικονομικό επί του παρόντος) μεταξύ κάποιων υπερδυνάμεων με πραγματικά θύματα αθώους πολίτες απ’ όλες τις πλευρές;

Μήπως κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, που έχουμε σαφώς συνταχθεί με την μια πλευρά (τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;) πρέπει να περιμένουμε τη σειρά μας, να πληρώσουμε το αναλογούν ποσοστό αίματος, σ’ αυτόν το κύκλο βίας που έχει ενσκήψει;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα έχουν προφανείς απαντήσεις. Που γίνονται περισσότερο προφανείς εάν διαβάσουμε με προσοχή τι γράφει ο Galbraith. Πάνω σ’ αυτές τις ερωταπαντήσεις πρέπει μάλλον να επικεντρωθούμε και να αφήσουμε τις «ποταμίσιες» (και όχι μόνον) κραυγές του τύπου: «Είμαστε όλοι Γάλλοι». Θα ήταν πιο τίμιο να κραυγάζαμε το ίδιο: «Είμαστε όλοι Σύριοι» «Είμαστε όλοι Λιβανέζοι», αλλά μάλλον θα ξελαρυγγιζόμασταν καθώς θα χρειαζόταν να το φωνάζουμε σχεδόν κάθε μέρα και για πολύ περισσότερα θύματα. Επίσης αθώα, σαν κι αυτά που χάθηκαν στο Παρίσι.

Και για κατακλείδα ας δούμε τι ακόμη γράφει ο John Kenneth Galbraith στο ίδιο βιβλίο (σελ 77): «Την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2002 η εφημερίδα New York Times έκανε αναφορά σε επιχειρήσεις που ολοένα βρίσκονται πιο κοντά στο μέτωπο του πραγματικού πολέμου. Ιδού η αφήγηση, όμως, λίγος κόσμος έδωσε τότε την πρέπουσα προσοχή. Αυτά που αναφέρονταν στο άρθρο ίσως να ήταν ήδη κοινοτοπίες: ‘’Οι ιδιωτικές εταιρίες σήμερα παρέχουν οτιδήποτε είναι αναγκαίο για έναν ενεργό στρατιώτη, από διοικητική υποστήριξη έως εκπαίδευση για το πεδίο μάχης… Ορισμένες επιχειρήσεις βοηθούν τα αμερικανικά στρατεύματα στην πραγματοποίηση εκπαιδευτικών ασκήσεων με τη χρήση πραγματικών πυρών στο Κουβέιτ, υπό την κωδική ονομασία Άνοιξη της Ερήμου… Άλλες εταιρίες προσλαμβάνουν πρώην στρατιωτικούς για να εργαστούν ως στρατολόγοι και εκπαιδευτές ειδικών στρατιωτικών μαθημάτων, προετοιμάζοντας την επόμενη γενιά στρατιωτών’’. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στον πόλεμο και στην ειρήνη, ο ιδιωτικός τομέας καταλαμβάνει τη θέση του δημοσίου».

Και ας μην ξεχνιόμαστε, όπως είπαμε: War is business!