Εκλογές σε σκηνικό άκρως σουρεαλιστικό. Άρθρο του Δημήτρη Παπαδόπουλου.

Εκλογές σε σκηνικό άκρως σουρεαλιστικό

(με ουτοπικό ζητούμενο την αριστεία στον δημόσιο βίο)

του Δημήτρη Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Είμαστε μάρτυρες μιας εκλογικής αναμέτρησης για την οποία η Ιστορία ασφαλώς θα γράψει μια από τις πλέον μελανές σελίδες της για τη χώρα μας. Κι εμείς οι πολίτες θα πρέπει να ντρεπόμαστε γι' αυτά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται εμπρός στα μάτια μας. Ο λαϊκισμός έχει εμποτίσει μέχρι το μεδούλι τους πολιτικούς μας οι οποίοι διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιός θα είναι εκείνος που θα υπηρετήσει καλύτερα την χειρότερη πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι αυτός υπήρξε η επιτομή του λαϊκισμού στην σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Και έτσι κέρδιζε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, γαλουχώντας παράλληλα έναν λαό στην πρακτική αυτή. Το ίδιο και οι συνεχιστές του. Η Νέα Δημοκρατία έχει ενστερνιστεί την τακτική αυτή από δεκαετίας όταν κυβερνούσε τη χώρα ο Καραμανλής ο βραχύς. Και εκΠΑΣΟΚίστηκε επιμελώς.

Ο Σαμαράς το τράβηξε στα άκρα πριν από κάποια χρόνια προκειμένου να εκλεγεί. Φυσικά τα κατάφερε, όπως φαίνεται ότι θα τα καταφέρει κι ο Τσίπρας τώρα. Οι πολιτικοί μας φαίνεται ότι σέβονται και υιοθετούν κυρίως δύο απαράβατους κανόνες, καθώς πιστεύουν ότι μόνον έτσι μπορούν να εκλεγούν (παραδόξως, δεν διαψεύδονται). Την απόκρυψη της αλήθειας και τις φρούδες υποσχέσεις.

Το Νεοδημοκρατικό σκηνικό ειδικά των τελευταίων χρόνων, υπήρξε άκρως σουρεαλιστικό. Οι έλληνες ψήφησαν Νέα Δημοκρατία και αίφνης τους προέκυψε κυβέρνηση (ακρωτηριασμένου) ΠΑΣΟΚ και (μεταμφιεσμένης) Χρυσής Αυγής. Αλλιώς, τι δουλειά έχουν οι Βενιζέλος και Λοβέρδος, πλάι στους Βορίδη και Άδωνη μέσα στην κυβέρνηση; Σουρεαλιστική επίσης ήταν και η διαμαρτυρία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ περί αισθητικής προσβολής σχετικά με την υπόθεση (μεταγραφή) της Γκερέκου. Και τούτο διότι, η αισθητική έχει εξοβελιστεί από τον πολιτικό μας βίο από δεκαετίες τώρα.

Και επιπλέον, δεν μπορεί παρά να νοιώθει αρκετά άβολα κανείς, όταν βλέπει την εμετική Βούλτεψη να εκπροσωπεί την κυβέρνηση, αλλά και τον Γιακουμάτο (που έγινε και υπουργός) με την μαγκιά να ρέει από τα μπατζάκια του να “υπερασπίζεται”, να “εκφράζει” τα συμφέροντα των ψηφοφόρων του που τον εκλέγουν επί 25 συναπτά έτη. Και να 'ταν ο μόνος...

Ειλικρινά σήμερα, ένας σοβαρός νεοδημοκράτης θα πρέπει να έχει πάρει πολύ γερή δόση ναρκωτικών ή αλκοόλ για να είναι συνεπής στην (κομματική) ιδεολογία του όταν πάει να ψηφίσει.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός έχει υιοθετήσει ένας λόγο και ένα στυλ που παραπέμπει ευθέως στον Ανδρέα. Όλοι όμως ξέρουμε ότι η αιφνίδια δύναμή του είναι περισσότερο αποτέλεσμα ιστορικών συγκυριών και τύχης και λιγότερο αποτέλεσμα της ικανότητάς του να εκφράσει την αδήριτη ιστορική ανάγκη για πραγματική αλλαγή. Πως να αντιδράσει ο πολίτης; πώς να ψηφίσει; πρέπει ή όχι να δοκιμάσει κι αυτό το νέο ισχυρό (πολιτικό) αντιβιοτικό που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ; Το παλιό αθάνατο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κι εκεί μέσα και καραδοκεί. Σε μικρή μεν, αλλά ελληνοκτόνο αναλογία. Δύσκολα να το αποφασίσεις. Ο μέγας αρχηγός Τσίπρας, ως θλιβερό κακέκτυπο του Τσε Γκεβάρα υπόσχεται τα πάντα δίχως να δίνει τις εξηγήσεις που όλοι χρειαζόμαστε. Ευαγγελίζεται επαναστάσεις και ανατροπές, έχοντας να κάνει μ' έναν λαό υποταγμένο και συμβιβασμένο όσο ποτέ άλλοτε στην (200χρονη) ιστορία του. Πόσο μπορεί να σ' εμπνεύσει ένας Τσίπρας, μια Δούρου, μια Κωνσταντοπούλου; Πόσο απελπισμένος μπορεί να είσαι ώστε να τους ακολουθήσεις; Προς τα πού; Κι όμως...

Το ΚΚΕ συνεχίζει το ίδιο παιγνίδι. Παίζει μόνο του σ' ένα γήπεδο 5Χ5 δίχως διαιτητή και ένα ελάχιστο κοινό που κραυγάζει τα ίδια συνθήματα. Δεν γουστάρουμε κανέναν (λένε), δεν πάμε με κανέναν, δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν άλλον παρά μόνο με τον εαυτό μας. Πάντως μεταξύ τους συνεργάζονται άψογα!

Το “Ποτάμι” είναι ορμητικό, τρέχει και διακλαδίζεται προς όλες τις (κεντροαριστερές κυρίως) κατευθύνσεις, αλλά δεν γνωρίζουμε τις (οικονομικές) πηγές του. Εδώ ένας δήμαρχος για να κατέβει στο Ωραιόκαστρο χρειάζεται κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ο Θεοδωράκης πού τα βρήκε τα εκατομμύρια; Ποιοί είναι πίσω του και τι ανταλλάγματα προσδοκούν; Ωστόσο, όπως πολύ χαρακτηριστικά μού είπε κάποιος γέρων νεοδημοκράτης (αηδιασμένος με την ΝΔ) ”εκεί θα ψηφίσω κι αν με κοροϊδέψουν, δεν θα ΄ναι η πρώτη φορά”...

Οι Χρυσαυγίτες βρίσκονται εδώ και καιρό εκεί που θα έπρεπε να είναι από πάντα. Στη φυλακή. Το μόνο οξύμωρο και θλιβερό για το πολιτικό μας σύστημα, είναι ότι δεν έχουν παρέα τους κι άλλους πολιτικούς μας “καταξιωμένους”, απ' όλο το πολιτικό φάσμα πού έχουν ήδη κάνει τα ίδια και χειρότερα μ' αυτούς και που είναι πάλι υποψήφιοι (και στον αφρό).

Οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” εδώ και καιρό φάνηκε ότι η “ανεξαρτησία” δεν τους ωφέλησε και παραπαίουν κυρίως υπό το βάρος μιας απίστευτης για πολιτικό κόμμα (ακόμη και για ελληνικό) ασυνέπειας, μιας άδειας ρητορικής κι ενός καιροσκοπικού τακτικισμού που δεν απέδωσε.

Εκλογές εν Ελλάδι δίχως το όνομα Παπανδρέου είναι αδιανόητες. Σαν την σκορδαλιά δίχως σκόρδο. Γιατί όμως, και ποιοί τού είπαν να κατέβει, είναι ένα ερώτημα άκρως σουρεαλιστικό όπως σουρεαλιστικά ασφαλώς θα είναι και εκλογικά του ποσοστά που θα λάβει (ας μην εκπλαγούμε εάν καταφέρει να μπει στη βουλή). Ωστόσο, πρέπει να προσέχουμε όλοι μας τις κινήσεις του Παπανδρέου του Γ'. Είναι αυτός που πίσω από τις “πρωτοβουλίες” του, εάν είμαστε διεισδυτικοί στη σκέψη, μπορούμε να διαγνώσουμε τις αποφάσεις των ξένων κέντρων για την Ελλάδα και άρα την άθλια μοίρα μας.

Και έπεται μια πληθώρα κομμάτων...

Τούτη η χώρα, πριν ακόμη αποκτήσει την έστω και χαρισμένη ελευθερία της, είχε πολιτικούς που φαγώνονταν μεταξύ τους για την μοιρασιά της εξουσίας και των δανείων. Δεν θα πρέπει να μάς εκπλήσσει λοιπόν ότι και σήμερα, όπου τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Δεν είναι θλιβερό, είναι απλούστατα ελληνικό. Μάς εκφράζει, μάς αντιπροσωπεύει, εν τέλει αυτό είμαστε. Πάντως είναι κρίμα που οι λίγοι άξιοι και αξιοπρεπείς πολιτικοί μας (υπάρχουν σ' όλους τους χώρους) δεν έχουν καταφέρει να συνεννοηθούν και να εκβιάσουν την κατάσταση προς την κατεύθυνση της κοινής λογικής (προφανώς είναι απελπιστική μειοψηφία). Και τι λέει η κοινή λογική: “η ισχύς εν τη ενώσει”.

Μέχρι εδώ όσα ειπώθηκαν ήταν απλώς διαπιστώσεις. Λίγο πολύ γνωστά πράγματα. Μεθαύριο έχουμε εκλογές. Τι κάνουμε; Τι θα γίνει;

Ό,τι ξέρετε ξέρω. Προσωπικά είμαι μπερδεμένος (εκτός από αηδιασμένος). Βρίσκω τοίχο παντού. Δεν αντέχω να απέχω όμως απ' αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα μας. Πρέπει να επιλέξω, πρέπει να στείλω κάποιο μήνυμα.

Δυο τρεις ακόμη σκέψεις εν είδη συμπεράσματος. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι με τον έναν ή άλλο τρόπο (αυτοδυναμία ή συνεργασίες) η κυβέρνηση της επόμενης των εκλογών. Ο Τσίπρας θα καρπωθεί, όχι την αμέριστη επιδοκιμασία των Ελλήνων, αλλά την αρνητική τους ψήφο ενάντια στην ανίκανη και προβληματική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εκείνο που ελπίζουμε όλοι είναι, μια μεταστροφή του στον πραγματισμό και τον ρεαλισμό όπως (και το πιο σημαντικό) την υιοθέτηση και την εγκαθίδρυση της αριστείας στον δημόσιο βίο. Να επιλέξει τους καλύτερους να κυβερνήσουν και να μην εξυπηρετήσει τον νεόκοπο κομματικό στρατό του που καραδοκεί να καταλάβει τις κενές θέσεις που θα αφήσει πίσω της η θλιβερή ΠΑΣΟΚογενής (νέα) Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά.

Θα γελαστούμε και πάλι;

Ε... δεν θα 'ναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά...