Οδός "αντιφασίστα Παύλου Φύσσα". Άρθρο του Γρηγόρη Εδιρνέλη

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

κάτω απ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή»

Μ. Αναγνωστάκης

                                      ----------------------------------

Αυτοί οι στίχοι του μεγάλου Μανώλη Αναγνωστάκη μου ήρθαν στο μυαλό την Δευτέρα 7 του Οκτώμβρη όταν παρευρισκόμενος ως ακροατής στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ωραιοκάστρου άκουσα από τον αντιδήμαρχο κ. Ματσουκατίδη τις παρακάτω απόψεις - προτάσεις όταν τέθηκαν σε ψηφοφορία δύο ψηφίσματα που αφορούσαν τη εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον ναζιστή χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά και την ονοματοδοσία της οδού Ακακίας σε οδό «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ» :

"Ο Δήμος δεν πρέπει να ασχολείται με κομματικά ψηφίσματα" , "Ο Δήμος δεν θα πρέπει να δέχεται τις απόψεις πολιτικού κόμματος"  "Δεν είμαστε εδώ για τέτοια θέματα" «εγώ ψηφίσματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα ψηφίζω» και άλλες παρεμφερείς θέσεις τις οποίες δεν ενθυμούμαι επακριβώς και ας με συγχωρήσει γι’ αυτό.

[Βέβαια ακούστηκαν και άλλου είδους αντιρρήσεις από 1-2 δημοτικούς συμβούλους όπως «η αλλαγή ονόματος στην οδό θα προκαλέσει προβλήματα στην επίδοση της αλληλογραφίας» Το σαθρό και αστείο αυτό αντεπιχείρημα κατέπεσε αμέσως  με την εναλλακτική πρόταση να δοθεί το όνομα του αδικοχαμένου αυτού νέου σε άλλη ανώνυμη οδό του δήμου Ωραιοκάστρου)

Δυστυχώς η τοποθέτηση του κ. Ματσουκατίδη ήταν καθοριστική του αποτελέσματος  της ψηφοφορίας αφού ο κ. Αντιδήμαρχος ήταν ο προτελευταίος που υπολείπονταν για την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας που είχε εμφανώς θετική κατάληξη μέχρι εκείνη την στιγμή. Αμέσως μετά η συμπεριφορά της πλειοψηφίας του συμβουλίου άλλαξε άρδην και από θετική οδηγήθηκε σε αναβλητική απόφαση με σκοπό «την έκδοση άλλου σχετικού ψηφίσματος  από τον ίδιο τον Δήμο Ωραιοκάστρου  «εν ευθέτω χρόνω»

Σε αυτήν την απαράδεκτη πολιτικά θέση έχω να επισημάνω τα παρακάτω:

Η ανάγκη του να ξεχωρίζουμε τους δρόμους, συνδυασμένη με την ανάγκη να θυμόμαστε πρόσωπα, τοποθεσίες και γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου, τους έδωσε διάφορα ονόματα.

Είμαι ηθικά υποχρεωμένος να πρέπει όμως να ενημερώσω ή να θυμίσω στον κ. Ματσουκατίδη ότι σήμερα υφίστανται στην πόλη της Θεσσαλονίκης αλλά και παντού, πάμπολλοι οδοί με ονόματα από αγωνιστές, ηγέτες, ποιητές, ζωγράφους, καλλιτέχνες, ιστορικές μάχες, γεγονότα, μαρτυρικές πόλεις, κ.λ.π

Με το παρόν κείμενο μου, θα του υπενθυμίσω μόνο ΜΕΡΙΚΑ από τα δολοφονημένα πρόσωπα τα ονόματα των οποίων (τιμής ένεκεν)  δόθηκαν από Δημοτικά Συμβούλια σε οδούς της πόλης τους.

Οδός ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΛΚΙΔΗ:

Στο δήμο Αμπελοκήπων υπάρχει κεντρική οδός Γιάννη Χαλκίδη  δεκαετίες τώρα.

Την 4-7-2011 η πρώην οδός Νεμέας στο δήμο Θεσσαλονίκης μετονομάστηκε σε Γιάννη Χαλκίδη  (σ.σ.  ο παραπάνω υπήρξε αντιστασιακός αγωνιστής που δολοφονήθηκε από όργανα της ασφάλειας την 5-9-1967).

Με το ίδιο όνομα υπάρχουν και άλλες μικρότεροι οδοί στην πόλη.

Οδός ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ:

Στην Δημοτική Ενότητα  Μυγδονίας (Λητή) υπάρχει οδός με το όνομα του δολοφονημένου αγωνιστή όπως επίσης και στον Δήμο Θεσσαλονίκης αλλά και σε  πολλούς άλλους Δήμους της χώρας. (σ.σ.  Ο Ν. Μπελογιάννης εκτελέστηκε το 1952 με την αστεία «κατηγορία» της κατασκοπίας.)

Οδός ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ:

 Σε κεντρικότατη οδό στο Δήμο Θεσσαλονίκης  αλλά και σε πληθώρα άλλων Δήμων της πόλης και της Ελλάδας, το όνομα του μεγάλου αυτού αγωνιστή της ΕΙΡΗΝΗΣ κοσμεί δεκάδες οδούς.

(σ.σ. ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε βουλευτής της ΕΔΑ που δολοφονήθηκε από ακροδεξιούς παρακρατικούς τον Μάιο του 1963 στην Θεσσαλονίκη)

Νομίζω ότι τα παραπάνω παραδείγματα αρκούν ενώ υπάρχουν πανελλήνια και δεκάδες άλλα παρόμοια αγωνιστών που η πολιτική τους ταυτότητα δεν στάθηκε εμπόδιο στα Δημοτικά Συμβούλια να τους τιμήσουν και που ευτυχώς δεν είχαν τις ίδιες απόψεις  με αυτές  του κ. Αντιδημάρχου.

Δεν θεωρώ ότι υφίσταται λόγος να αναφερθώ σε  παραδείγματα ιστορικών προσώπων , πολιτικών, ιστορικών γεγονότων με έντονη πολιτική χροιά που όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο  να ονοματοθετήσουν οδούς με αυτά τα ονόματα όπως  π.χ  οδός Ηρώων Πολυτεχνείου, Εθνικής Αντίστασης, πλατεία Δημοκρατίας, οδός Θερίσου (μαρτυρικό χωριό της Κρήτης που κάηκε από τους κατακτητές), Διστόμου, κ.λ.π αλλά και οδός Ανδρέα Παπανδρέου, Ελευθερίου Βενιζέλου, Καποδιστρίου, Τρικούπη, κ.λ.π

Με την ανεξέλεγκτη όμως αύξηση των πόλεων και όταν οι ήρωες … τελειώνουν, αρχίζουν άλλα ονόματα: οδοί με γράμματα,  με λουλούδια, ή με σκέτους αριθμούς οδός W, 28η, κλπ.  Ονόματα που συνήθως βλέπουμε σε ξένες μεγαλουπόλεις, που εδώ που τα λέμε δεν έχουν και τόσο μεγάλη ιστορία, όπως η Νέα Υόρκη, η Ουάσιγκτον κλπ.

Ας επανέλθουμε όμως στα δικά μας, μιας και οι ήρωες, η ιστορία και οι τόποι που θέλουμε να θυμόμαστε ποτέ δεν τελειώνουν σ’ αυτή τη χώρα. Είναι γεγονός ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές.

Εγώ θα ήθελα να επισημάνω την ανάγκη μου στο να θυμάμαι και να τιμώ ανθρώπους που έδειξαν με τη ζωή τους το φωτεινό παράδειγμα  αγωνιστικής στάσης. Που πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή αυτό τον αγώνα. Που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν για τα πιο ανώτερα και ανιδιοτελή ιδανικά. Τα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Δεν θέλω να σχολιάσω λεπτομέρειες επιμέρους ιστορικών προσώπων ή γεγονότων. Υπήρξαν άνθρωποι που πιθανώς έκαναν λάθη. Υπήρξαν πολιτικές κομμάτων που μπορεί να μην ήταν οι καλύτερες. Όμως αυτό δεν αναιρεί την θυσία και τον ηρωισμό αυτών των ανθρώπων και των πέτρινων χρόνων που ζούμε. Των χρόνων που οι κρατούντες θέλουν να ξεχάσουμε. Που θέλουν να βάλουν ταφόπλακα.

                                    ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΔΙΡΝΕΛΗΣ (Δημότης του δήμου Ωραιοκάστρου)