ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Του π. Νικολάου Γ. Μοναστηρίδη

Εφημερίου Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.»

Η φράση αυτή, που εμπεριέχεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αποτελεί τομή για την ανθρώπινη κατάσταση και γενικότερη πορεία και στάση του ανθρώπου μπροστά στην ίδια του την ύπαρξη. Από τέτοιου είδους εκφράσεις πείθεται ο καθένας ότι το Ευαγγέλιο δεν έχει γραφτεί από άνθρωπο. Τα λόγια αυτά δεν είναι ποτέ δυνατό να έχουν ειπωθεί από κάποιον που θέλει να αποκτήσει οπαδούς, από κάποιο λαοπλάνο που θέλει να τον ακολουθούν «πρόβατα». Είναι απολύτως απαραίτητο, λοιπόν, να κατανοήσουμε βαθιά ότι ο Χριστός ΔΕΝ μας έχει ανάγκη! Κι αν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα είναι μία καινούργια αρχή στη ζωή του καθενός. Ένας που θέλει να έχει οπαδούς δεν μιλά έτσι. Αντίθετα «χαϊδεύει» τα αυτιά της μάζας και εκθειάζει τα πλήθη  με όμορφα λόγια. Τίποτα ενάντια σε αυτό που αρέσκεται να ακούει ο λαός! Τίποτα ενάντια στο όμορφο είδωλο του εαυτού που έχει χτίσει ο καθένας και το προσκυνάει! Τίποτα ενάντια στο ναρκισσισμό, του, τελικά, παραπαίοντος ανθρώπου! Το αποτέλεσμα είναι να μένει ο άνθρωπος σε αυτόν τον αυτάρεσκο στροβιλισμό, να βουλιάζει συνεχώς μέσα στην ανοησία του και να θεωρεί από πάνω ότι τον αγαπάνε και νοιάζονται γι’ αυτόν. Ένας όμως που σου φέρεται έτσι δεν σ’ αγαπά, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, σε ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! Ο Χριστός, λοιπόν, δεν χρειάζεται ΚΑΝΕΝΑΝ, γι’ αυτό μιλά για απάρνηση του εαυτού και άρση του σταυρού.

Λέει, λοιπόν, «εάν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου…» - όχι δίπλα μου ή μπροστά μου, αλλά πίσω μου - «…να απαρνηθεί τον εαυτό του…». Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Και είναι δύσκολα, διότι πώς μπορείς να απαρνηθείς κάτι το οποίο έχεις μάθει να το λατρεύεις σαν θεό σου; Πώς απαρνιέσαι κάτι το οποίο το «θρέφεις» καθημερινά; Πώς μπορείς να απαλλαγείς από τον εαυτό σου όταν έχεις την ψεύτικη βεβαιότητα ότι όλη η πραγματικότητα που βιώνεις υπηρετεί και πρέπει να υπηρετεί το δικό σου Εγώ; Και υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί αφελείς και ανερμάτιστοι που διαβάζουν σαν ευαγγέλιο κάποιες ανοησίες ορισμένων ανόητων ανθρώπων που λένε ότι εάν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις («Ο Αλχημιστής» του Κοέλιο)! Το αποτέλεσμα είναι να βιώνει ό άνθρωπος, τελικά, μια πραγματικότητα τόσο αφόρητα τραγική, που καταντά κόλαση. Και έρχεται ο Χριστός και σου λέει να απαρνηθείς τον εαυτό σου! Εκείνος, όμως, πρώτος απαρνήθηκε τον Εαυτό Του. Τον κένωσε, τον άδειασε! Εάν δούμε έτσι ξερά και χωρίς ερμηνεία αυτό το «απαρνησάσθω εαυτόν» θα κινδυνεύαμε και να απογοητευτούμε ακόμη, διότι είναι σκληρός ο λόγος. Όμως θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η απάρνηση του εαυτού είναι μία πολύ ενεργητική κατάσταση και οι περισσότεροι, κατά βάθος, ξέρουμε ότι αυτή είναι μια πολύ ωραία κατάσταση, έτσι όπως τη βλέπουμε από μακριά σε πολλούς ανθρώπους. Είναι όντως πολύ μεγάλο βάρος να «κουβαλάς» πάντοτε τον εαυτό σου. Να θέλεις διαρκώς να τον επιβεβαιώνεις. Είναι τρομακτικά δύσκολο – και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ανάλογη εμπειρία – να συγκρούεσαι με τους πάντες και τα πάντα ακριβώς διότι πρέπει πάντοτε να επιβεβαιώνεις τον εαυτό σου, το ναρκισσισμό σου, νομίζοντας ότι έτσι οριοθετείς την ύπαρξή σου. Τι είδους ύπαρξη και τι ζωή μπορεί να είναι αυτή; Την οδυνηρή απάντηση τη βιώνουμε όλοι, λίγο έως πολύ, μέσα στην καθημερινότητά μας. Πόσο πιο εύκολο είναι να αποθέσεις αυτό το βάρος, το βάρος του ναρκισσισμού, το βάρος του Εγώ! Να αποθέσουμε, όμως, το βάρος με έναν ωραίο τρόπο! Ποιόν; Ο Χριστός μας λέει να άρουμε το σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε. Αυτός είναι ο τρόπος!

Τι σημαίνει, όμως, σηκώνω το σταυρό μου; Όλοι μας περνάμε δυσκολίες! Είναι άραγε αυτός ο σταυρός; Όχι! Αυτός είναι ένας ειδικού τύπου σταυρός. Είναι ο Σταυρός του Χριστού! Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τους άλλους σταυρούς, δηλαδή τα διάφορα προβλήματα που μας βασανίζουν. Αυτοί, όμως, είναι οι σταυροί που περνάμε επειδή ακριβώς ΔΕΝ απαρνηθήκαμε τον εαυτό μας! Είναι η κατάσταση εκείνη που θέλουμε όλα να υπηρετούν τα θέλω μας! Και επειδή, εξορισμού, δεν μπορούν και δεν πρέπει όλα τα θέλω μας να ικανοποιηθούν, ζούμε μια τραγική κατάσταση. Έτσι, ζούμε σταυρούς στην καθημερινότητά μας και πολύ θα θέλαμε να τους φορτώσουμε σε άλλους. Γι’ αυτό και η κοινωνία μας έχει γίνει ζούγκλα, διότι εμείς μόνο θέλουμε και για τα άλλα φταίει πάντα ο άλλος. Όλοι οι άλλοι, εκτός από εμένα! Ποιόν σταυρό, λοιπόν, θα σηκώσουμε; Το Σταυρό του Χριστού, το Σταυρό του ανοίγματος της αγάπης στον πλησίον, το Σταυρό της θυσίας και της παραδοχής ότι ακόμη και για το σφάλμα του άλλου ευθύνομαι εγώ και ταυτόχρονα περιχωρώ στην ύπαρξή μου και την ύπαρξη του Άλλου. Αδειάζω τον εαυτό μου για να αγκαλιάσω τον Άλλον και τότε γεμίζω κι εγώ!

Και ο Χριστός τελειώνει τη φράση με το «ακολουθείτω μοι». Πόσο ξεκούραστο είναι να περπατάς σε ένα μονοπάτι όπου σου ανοίγει Κάποιος το δρόμο! Τι ασφάλεια νιώθεις όταν μέσα στη ζούγκλα της ζωής Κάποιος προπορεύετε και ενεργεί σαν ασπίδα για όλους τους κινδύνους! Και μια ζούγκλα κρύβει πολλούς!

Μακάρι όλοι να μπορέσουμε να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε το Σταυρό του Χριστού και να τον ακολουθήσουμε. Τουλάχιστον μας συμφέρει!