Ο ευρών αμοιφθήσεται…Άρθρο Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Ο ευρών αμοιφθήσεται…

Οι ‘’εθνικώς ανάξιοι’’

Η πρόσφατη λογοτεχνική ενασχόλησή μου με οδήγησε στην μελέτη των χρόνων της κατοχικής Ελλάδος και ιδιαίτερα στην περίοδο της διακυβέρνησης του «δοσίλογου» πρωθυπουργού Γεωργίου Τσολάκογλου (βλάχικης καταγωγής από την Ρεντίνα Αγράφων). Ας δούμε ποιος ήταν, λοιπόν, αυτός ο «δοσίλογος». Ως διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού (Δυτική Μακεδονία), μετά την επίθεση των Ιταλών κατά τη μάχη του Μοράβα, με επιτυχημένο ελιγμό, και παρά τους δισταγμούς των ανωτέρων του, συνέβαλε στην πλήρη νίκη του Σώματος στρατού που διοικούσε.

Στη συνέχεια, και εν όψει της τρομακτικής επίθεσης των Γερμανών, συναποφασίζει την συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού με άλλους ανώτερους αξιωματικούς και υπογράφει, παρά τις περί τού αντιθέτου κραυγές του αρχιστράτηγου Παπάγου, ο οποίος σημειωτέον, απολάμβανε την θαλπωρή της ασφαλούς εισέτι Αθήνας. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο κινητήριος μοχλός της συνθηκολόγησης υπήρξεν η σπουδαία μορφή του Μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος, πού ήταν ένας ακραιφνής πατριώτης με υπέρ τριαντακονταετείς αγώνες για την υπόθεση της Βορείου Ηπείρου και όχι μόνον. Κι ας θυμηθούμε επίσης ότι, ο πολύς Τσώρτσιλ ασκούσε τότε αφόρητες πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση να κρατήσει το μέτωπο πάση θυσία, αδιαφορώντας για τις απώλειες των Ελλήνων στρατιωτών, έτσι ώστε να κερδίσουν χρόνο τα δικά του στρατεύματα που επιχειρούσαν σε άλλα μέτωπα αλλά και για την ασφαλή αποχώρηση των Άγγλων που πολεμούσαν στην Ελλάδα. Κι όλα αυτά συνέβαιναν, όταν οι εταίροι μας σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Ολλανδοί και Δανοί (που μας κουνούν τώρα αυστηρά το δάκτυλο), πολέμησαν ενάντια στις στρατιές του Χίτλερ, οι μεν πρώτοι για διάστημα δύο ημερών, οι δε Δανοί για δυόμιση (ολόκληρες!) ώρες…

Στα απομνημονεύματα του ο Τσολάκογλου γράφει: «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν' αφήσω να συνεχισθεί ο αγών και να γίνει ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... "Τολμήσας" δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»

Μετά την απελευθέρωση ο Τσολάκογλου συνελήφθη και κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Καταδικάστηκε εις θάνατον αλλά και επιπλέον, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, για ‘’εθνική αναξιότητα’’. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά. Προσβλήθηκε όμως από λευχαιμία και πέθανε τον Μάιο του 1948, στερούμενος σύνταξης και πάμπτωχος.

Το θέμα μας όμως εδώ, δεν είναι ο «δοσίλογος» Τσολάκογλου. Απλώς είναι χρήσιμο ενίοτε να επικαλούμεθα την Ιστορία ώστε να κάνουμε συγκρίσεις και αντιπαραβολές με σκοπό να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Η μακροσκελής αυτή εισαγωγή, αφορά στην σημερινή κατάσταση που υφίσταται η χώρας μας και η οποία αναμφίβολα προσιδιάζει με μια άλλου είδους κατοχή. Διότι κάθε κυβέρνηση που κυβερνά, και νομοθετεί κατ’ εντολήν άλλων, ξένων, αλλοεθνών, ασφαλώς ούτε κυρίαρχη είναι, ούτε εθνική. Και τέτοιες κυβερνήσεις πέρασαν πολλές από την αρχή της κρίσης του 2010 (της οικονομικής κρίσης, εννοείται, διότι η κοινωνική, πολιτιστική και πολιτισμική προηγήθηκαν).

Σημαντικό μέρος της εθνικής κυριαρχίας έχει απολεσθεί ενώ τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν είχαν στόχους αντίθετους με την οικονομική ανάκαμψη και προσέβλεπαν κατ’ αρχήν στην διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, και δευτερευόντως στην εκποίηση, κατ’ αρχήν του πλούτου της χώρας και ήδη προσφάτως της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών, με την νομοθέτηση φιλικών μέτρων για την απόκτησή τους από ξένους και Έλληνες κεφαλαιούχους.

Όλα τούτα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Καθώς επίσης και οι ευθύνες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος που το ενδιαφέρον του εντοπίζεται και εξαντλείται στην παράταση της εξουσίας του, έστω και υπό ευρωπαϊκή επιτροπεία. Η παράθεση πλήθους αποδείξεων και επιχειρημάτων περί αυτού, περιττεύει επίσης.

Μια παρατήρηση μόνον που ίσως είναι εύλογο να τεθεί υπό μορφήν ερώτησης: γιατί κανείς από αυτούς τους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην κατοχή, δεν έχει καταδικαστεί σε ισόβια, ή τουλάχιστον δεν του έχει στερηθεί η σύνταξη, ή δεν του έχει δημευθεί η περιουσία; Γιατί δεν λοιδορήθηκε ως ‘’εθνικώς ανάξιος’’ όπως συνέβη με τον Τσολάκογλου, ο οποίος εν τέλει φαίνεται πως είχε λιγότερες ευθύνες και μάλλον ολιγότερες λάθος επιλογές απ’ ό,τι οι πρόσφατοι ηγέτες μας; Διόλου ρητορική η ερώτηση και πιθανότατα επιδέχεται μιας και μόνον απάντησης. Αυτήν που όλοι φανταζόμαστε. Ας μην προτρέχουμε όμως… για το ποιοι είναι δοσίλογοι και ποιοι όχι, ας αφήσουμε εν τέλει την Ιστορία θα το κρίνει…

Ωστόσο… ας το πούμε κι αυτό… που να πάρει ο διάολος!

Οι συνθήκες που υπεγράφησαν τα τελευταία χρόνια, δια των οποίων παραχωρήθηκε η εθνική μας κυριαρχία (όπως άλλωστε ομολογούν κι οι ίδιοι οι πολιτικοί) φέρουν φαρδιές πλατιές κάποιες υπογραφές πρωθυπουργών και υπουργών! Αυτοί γιατί δεν λογοδοτούν, παρά κουνούν απειλητικά το δάκτυλο σε εμάς τους πολίτες και μας λένε: ‘’Προσέξτε, συνεχίστε να μας ψηφίζετε γιατί αλλιώς θα καταστραφούμε.’’… Γιατί;

Ο πόλεμος των μετρητών

Ένα δεύτερο θέμα που προτίθεται να θίξει το άρθρο αυτό είναι και η υπόθεση με τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στην ελληνική επικράτεια εναντίον της χρήσης των μετρητών στις συναλλαγές. Το κυριότερο επιχείρημα που προτάσσουν οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες (χρησιμοποιώντας πληθώρα γνωστών, «έγκυρων» και προβεβλημένων, πλην σπιθαμιαίων δημοσιογράφων), είναι ότι η κοινωνία μας καθίσταται έτσι πιο ασφαλής, περιορίζεται η διακίνηση του μαύρου χρήματος, βοηθιέται η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και το κράτος μπορεί να συλλέγει μεγαλύτερους φόρους. Πρόκειται για επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε οποιοδήποτε έλεγχο σε συνθήκες πραγματικής οικονομίας. Καταρρίπτονται πολύ εύκολα. Ένα απλό παράδειγμα: κι όταν ακόμη βλέπουμε να εισρέουν δια της απηνούς φορολογίας περισσότερα χρήματα στα ταμεία του κράτους (και με την κατάργηση των μετρητών ακόμη περισσότερα) ποιος αφελής πολίτης πιστεύει πια στην ανταποδοτικότητά τους; Αρκεί να σκεφθούμε τούτο μόνον: φαντάζεστε τον Τσίπρα δια του Πολάκη και των λοιπών να διαχειρίζονται αποκλειστικά το χρήμα του ελληνικού λαού; Τρέμουμε και μόνον στη σκέψη. Όπως επίσης τρόμο μας προκαλεί και η ανάλογη διαχείριση του εν αναμονή πρωθυπουργού όταν αυτός (ως άλλος Μανωλιός) φορέσει τα ρούχα του νυν πρωθυπουργού (παρεμπιπτόντως έχουν περίπου τον ίδιο σωματότυπο). Η οικογένεια Μητσοτάκη με πλήθος θεσμικών υπουργημάτων στο ενεργητικό της διαχρονικά, (εξαιρουμένου του γηραιού Μητσοτάκη), δεν αντιλαμβανόταν τόσο καιρό την απάτη που γινόταν εις βάρος των Ελλήνων πολιτών; Και θα διορθώσουν την κατάσταση τώρα; Χλωμό…

Ας επανέλθουμε όμως στον πόλεμο των μετρητών. Λίγοι από εμάς σήμερα συνειδητοποιούν τι μπορεί να σημαίνει η σταδιακή κατάργηση, ή έστω ο εκτεταμένος περιορισμός της χρήσης των μετρητών. Το Οργουελικό ‘’1984’’ δεν απέχει πολύ από τα συμβαίνοντα (η επόμενη γενιά ασφαλώς θα το ζήσει). Και το δυσάρεστο είναι ότι εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση αυτή έχει πάρει άκρως επιθετική μορφή. Η χώρα χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο για την μελλοντική εφαρμογή της νέας τάξης πραγμάτων. Ας σκεφθούμε μόνον ότι, με τη χρήση των ηλεκτρονικών συναλλαγών και του λογιστικού χρήματος, καταργείται η ιδιωτικότητά μας. Κάποιοι, κάπου (κράτος, χρηματοπιστωτικός τομέας, συλλογείς προσωπικών δεδομένων από τον κλάδο της πληροφορικής που ήδη τα εμπορεύονται φτιάχνοντας βάσεις δεδομένων που πωλούν σε διάφορες εταιρίες) αυτοί λοιπόν, γνωρίζουν πολύ καλά τι έχουμε καταναλώσει, πόσο ξοδέψαμε και που βρισκόμασταν όταν εκτελούσαμε την τραπεζική-ηλεκτρονική συναλλαγή. Οι πληροφορίες αυτές καταγράφονται και αποθηκεύονται από κάποιους οι οποίοι μπορούν να τις ανασύρουν και να τις χρησιμοποιήσουν όπως αυτοί θέλουν κι όποτε το κρίνουν σκόπιμο. Και δυστυχώς όχι μόνον για εμπορικούς σκοπούς όπως είπαμε παραπάνω. Μπορούν εύκολα πια να καταγράψουν τις πολιτικές μας πεποιθήσεις ή τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, την πραγματική οικονομική μας θέση και πολλά άλλα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αλήθεια, εμείς οι πολίτες, το θέλουμε κάτι τέτοιο;

Και για κατακλείδα: εμείς οι Έλληνες ανέκαθεν πιστεύαμε ότι είμεθα ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Θα ήταν όμως χρήσιμο να μας εξηγούσε κάποιος, πώς εμείς οι «έξυπνοι» έχουμε επιτρέψει να καταστούμε πειραματόζωα σ’ αυτή τη διαφαινόμενη νέα τάξη πραγμάτων και πώς μπορούμε και ανεχόμαστε να παραμένουν στο προσκήνιο πολιτικοί που, ενώ έχουν καταστρέψει τη χώρα, μας λένε τώρα ότι είναι εδώ για να μας σώσουν.

Ίσως οι απόψεις αυτές να ακούγονται σε πολλούς ως άκρως συνομοσιολογικές και αρκούντως φαντασιόπληκτες, ωστόσο, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εδώ πρόκειται για την προαιώνια διαμάχη που μπορούν να την αντιληφθούν όσοι είναι ικανοί να αναγνώσουν ορθά την Ιστορία. Τι εννοώ; Πρόκειται για την παλιά διαμάχη μεταξύ λίγων ισχυρών και πλουσίων, ενάντια στους πολλούς πτωχούς και αδύναμους (και βλέπουμε στα μνημονιακά χρόνια που ζούμε πως η περίφημη μεσαία τάξη στη χώρα μας τείνει να εκλείψει). Σήμερα οι πρώτοι, τα τελευταία χρόνια καθίστανται ολοένα και ολιγότεροι (εννοώ ότι πλούτος υπερβολικός συγκεντρώνεται σκανδαλωδώς σε ολίγους) ενώ οι δεύτεροι χάνουν ολοένα και περισσότερα από τα προνόμια που κατακτήθηκαν με τόσο αίμα και θυσίες τα τελευταία διακόσια χρόνια. Το όπλο των πρώτων δεν είναι πλέον η στρατιωτική δύναμη (αν και εν τέλει αυτή θα έχει τον τελευταίο λόγο) αλλά η χρηματοοικονομική και τραπεζική ισχύς και έλεγχος. Η υπόθεση αυτή λοιπόν, είναι τόσο παλαιά, όσο και η εμφάνιση του homo sapiens στη γη.

Και για κάποιους που ίσως είναι προσδεμένοι σε βαθμό έσχατης εξάρτησης στη σημασία της γλώσσας και των λέξεων, έχουμε να παρατηρήσουμε το εξής: σκεφθείτε πόσο αρνητικά φορτισμένη είναι η έννοια της λέξης ‘’αποθησαυρισμός’’ για κάποιον που κρατά μετρητά ή άλλα αντικείμενα αξίας οπουδήποτε αλλού εκτός από τις τράπεζες, και πόσο θετικά φορτισμένη η λέξη ‘’αποταμίευση’’ όταν κάποιος τα κρατά (αποταμιεύει) τα χρήματά του σε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Ο πρώτος πάσχει από μιαν ασθένεια που δηλώνεται με διάφορα ειδεχθή συνώνυμα, όπως φιλαργυρία, τσιγκουνιά κλπ., ενώ ο δεύτερος, ως νοικοκύρης και προνοητικός μια και τα αποταμιεύει στις τράπεζες. Ποιος όμως σήμερα εδώ στη χώρα μας μπορεί να ισχυριστεί ότι τα χρήματά του είναι ασφαλή στις τράπεζες; Ουδείς, εκτός βέβαια από τον Τσίπρα και τον Ντράγκι… για ευνόητους λόγους, αλλά και τον Κυριάκο (υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνει αυτός πρωθυπουργός)… Α! μπορούμε να μην θυμηθούμε εδώ το περίφημο εθνικό μας κεφάλαιο, τον τέως πρωθυπουργό μας που ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής (ο βραχύς) ο οποίος διατυμπάνιζε όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008: ‘’η Ελλάδα είναι θωρακισμένη!’’ και άλλες ευφάνταστες μπούρδες; Ή τον άλλον τον περίφημο φέρελπι και γυμνασμένο παπανδρεϊκό «γόνο» που μας ξεφούρνισε προεκλογικά εκείνο το αλήστου μνήμης: ‘’λεφτά υπάρχουν’’… Ωστόσο ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι οι κύριοι αυτοί ψεύδονταν, εάν αναφερόταν στα δικά τους υπαρκτά λεφτά που τα είχαν (βεβαίως, βεβαίως) θωρακισμένα…

Για δε τον νυν πρωθυπουργό μας που θα έπαιζε τους ζουρνάδες και τα νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές, θα μπορούμε να μιλήσουμε όταν εμείς οι πολίτες καταφέρουμε να συνέλθουμε από την πεντοζάλη (διαβ. παραζάλη) στην οποία έχουμε παρασυρθεί… εμείς, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου…

Συμπέρασμα: όταν βλέπουμε εκείνα τα ηλιθιωδώς χαμογελαστά και ευτυχισμένα πρόσωπα κάποιων γνωστών ηθοποιών στην τηλεόραση να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη όταν θα πάψουμε να χρησιμοποιούμε μετρητά, ας μην τους πιστεύουμε. Να ξέρουμε ότι έχουν πληρωθεί αδρά από κάποιους που θέλουν να εκμεταλλευθούν τον κόπο και τον μόχθο μας. Όσο για τις τραπεζικές καταθέσεις, και τις ίδιες τις τράπεζες, ας αφήσουμε να τις σώσουν αυτοί που τις έχουν (οι ιδιοκτήτες των τραπεζών), κι όχι εμείς, με τα δικά μας χρήματα.

Και βέβαια, οι διαπιστώσεις αυτές δεν πρέπει να σκεφθεί κανείς ότι έχουν οποιαδήποτε ιδεολογική χροιά. Οι απόψεις αυτές δεν προέρχονται από κάποιον άναρχο αριστερό ή νεοφιλελεύθερο ανεβασμένο σε κάποια κάγκελα ή καλάμι. Είναι απολύτως πραγματιστικές. Εδώ πρόκειται για κοινή λογική. Που μερικές φορές είναι καλά κρυμμένη και θέλει λίγο ψάξιμο.

Πάντως το πράμα με την πολιτική (και τους πολιτικούς), ατυχώς, έχει μπερδευτεί σε οικτρό βαθμό. Μπορεί κάποιος να απαντήσει στην ερώτηση: τελικά ο Τσίπρας τι είναι; Νεοφιλελεύθερος ή αριστερός; Να το θέσουμε αλλιώς; Μήπως είναι αριστερίζων νεοφιλελεύθερος; Κάπως καλύτερο ακούγεται…

Νομίζω;

Τρέχα γύρευε! Εν πάση περιπτώσει…

… ο ευρών αμοιφθήσεται…