‘’Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις’’… Του Δημητρίου Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, με τον Τσίπρα αρχηγό». Το σύνθημα αυτό το άκουσα προχθές στις ειδήσεις από κάποιους διαμαρτυρόμενους εργαζόμενους ενάντια στα νέα (αριστερά) μέτρα της 2^ης φοράς αριστερής κυβέρνησης του τόπου μας. Είναι ό,τι πιο πετυχημένο έτυχε να ακούσω τον τελευταίο καιρό.

Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς το πολιτικό μας σύστημα έχει αποκτήσει αυτήν την τρομερή ικανότητα να αναπαράγει τα πολιτικά παράσιτα με τέτοια αυστηρή συνέπεια. Σχεδόν νομοτελειακά. Το θνήκον ΠΑΣΟΚ αναγεννήθηκε πανηγυρικώς μέσα στις τάξεις του νεοπαγούς κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Η κομματική δημοσιοϋπαλληλική και κλεπτοκρατική Λερναία Ύδρα είναι αδύνατον να εκλείψει, και φυσικά δεν περιμένουμε να μας γλυτώσει από αυτήν (ως άλλος Ηρακλής) ουδείς εξ αυτών που αποτελούν την θλιβερή τετράδα που διεκδικεί τα σκήπτρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το είπαμε και παλιότερα, ο Τσίπρας δεν έχασε απλώς την μοναδική ευκαιρία που είχε να αλλάξει τη μοίρα της Ελλάδος. Προδιέργραψε και τη δική του προσωπική πολιτική μοίρα, η οποία είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι οδηγείται στην παντελή απαξίωση. Διότι, όχι μόνον βγήκε λέγοντας ψέματα, αλλά δυστυχώς συνεχίζει να τα λέει.

Βέβαια, για να πούμε και την πάσαν αλήθειαν, οι νεοδημοκράτες (και όχι μόνον) μάς τα έλεγαν αυτά. Αλλά ποιος τους πίστευε; Κανείς! Και πώς να τους πιστέψει κανείς; Εδώ ταιριάζει απόλυτα μια παροιμία (που άρεζε πολύ στη συγχωρεμένη την γιαγιά μου την Κυριακή την Σταυριώτισα) που έλεγε συχνά: «Αν δεν πιστεύεις εμένα τον κλέφτη, ρώτα τον αδελφό μου τον ψεύτη».

Όμως, «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» και «το ένα ψέμα φέρνει τα’ άλλο», λέει ο σοφός λαός μας. Και λέει ακόμη πως «το ψέμα βγάζει λουλούδια κι όχι καρπούς». Τώρα που τα «λουλούδια» μαράθηκαν και καρπούς δεν βλέπουμε, φαίνεται πως και τα ψέματα τελειώνουν. Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας δεν έχει προηγούμενο! Συντελείται ένα κοσμογονικό εθνικό ξεπούλημα που χρόνια μετά, η γραφίδα της Ιστορίας θα το περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα. Παίζεται ένα πανάθλιο παιγνίδι στις πλάτες ενός λαού (που αρέσκεται στην παραμυθία), που τόσα έχει υποφέρει στην μακρόχρονη Ιστορία του, από την οποία όμως ελάχιστα έχει διδαχθεί (ο λαός).

Στην αντίπερα πολιτική όχθη. Αυτήν που ονομάζουμε κεντροδεξιά (ένας θεός ξέρει την σημασία που δίδουν στη λέξη, αυτοί που την ευαγγελίζονται και τη χρησιμοποιούν), παίζεται μια απίστευτη φαρσοκωμωδία που δεν έχει πολιτικό προηγούμενο. Τέσσερις «γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένον αχυρώνα». Και λέω «ξένον» διότι κανείς από αυτούς δεν εκπροσωπεί αυτόν τον χώρο στον οποίο ανήκουν πολλοί Έλληνες που νοιώθοντας προδομένοι στράφηκαν έως προχθές προς το εκΠΑΣΟκισμένο ΣΥΡΙΖΑ. Εκπροσωπούν μόνον τον φιλόδοξο εαυτό τους και τους πολιτικούς τους πελάτες, αλλά και (κυρίως) τους παντοειδείς πάτρονές τους. Τώρα έχουν έναν ακόμη νέο αρχηγό διότι ο προηγούμενος θύμωσε και τα βρόντηξε. Κάποιον Πλακιωτάκη. Που παρεμπιπτόντως μού φαίνεται αρκετά συμπαθής. Αλήθεια, γιατί δεν βάζει κι αυτός υποψηφιότητα; Κι αυτός κεντροδεξιός δεν είναι;

Και κάτι ακόμη… για να μην μας περνούν όλοι αυτοί οι φερόμενοι ως κεντροδεξιοί για χαζούς. Οι εκλογές στη ΝΔ δεν έγιναν, όχι γιατί δεν τα κατάφερε αυτή η πολύπειρη (πλην τρισκατάρατη) εταιρία, αλλά γιατί κάποιοι είδαν ότι κάποια πράγματα δεν τους βγαίνουν όπως τα είχαν σχεδιάσει. Προέκυψεν αίφνης ένας Τζι-τζι-Κώστας, που έφερε τα πράγματα άνω κάτω και τελικά φάνηκε πως είχε πολύ περισσότερους υποστηρικτές από όσους είχαν αρχικά εκδηλωθεί υπέρ του. Ο φέρελπις νέος, κατάγεται από παλιά οικογένεια βλάχικη από τα Τρίκαλα. Ο πατήρ τού Αποστόλη, είχε συμμαθητή στη διάσημη Σχολή των Αναβρύτων τον διάδοχο και μετέπειτα Βασιλέα Κωνσταντίνο. Του οποίου Κωνσταντίνου η βιογραφία, όλως τυχαίως, κυκλοφορεί ευρέως σε τόμους ως προσφορά μαζί με Κυριακάτικη εφημερίδα. Τι έχουμε να δούμε ακόμη!!! Κι εδώ που τα λέμε, τι περισσότερο έχει ο Πάκης (Παυλόπουλος) από τον υιόν του τέως βασιλέως;

Και εν πάση περιπτώσει, τι σημασία έχει ποιος φαίνεται ότι κυβερνά, αφού όλοι μας γνωρίζουμε ότι το σαπιοκάραβο αυτό που φέρει την ιστορική και δοξασμένη ονομασία «Ελλάς», δεν το κυβερνούν πια οι «κυβερνώντες». Το κυβερνούν οι ξένοι δανειστές δια των «ελλήνων» έμμισθων υπαλλήλων τους, (σχεδόν όλων των πολιτικών αποχρώσεων). Και μια εύλογη –προσωπική- απορία. Γιατί δεν φέρνουν επιτέλους έναν Ευρωπαίο πρωθυπουργό (Γερμανό ή Σλοβένο ας πούμε) με τους υπουργούς του να μας κυβερνήσει, ώστε να μην έχουν κι αυτοί καμιά δικαιολογία γιατί δεν βγαίνει το πρόγραμμα; Διόλου δεν θα μας πειράξει εκεί που έχουμε φθάσει… λέω εγώ…

Το λοιπόν, έχουμε μια Νέα Δημοκρατία σε κατάσταση σήψης. Το κόμμα αυτό πιστεύω πως πρέπει πια να διαλυθεί. Να τραβήξει ο κάθε υποψήφιος τον δρόμο του, να πάρουν οι υποψήφιοι τα ποσοστά που είναι να πάρουν, και τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα προσεγγίζουν εκείνα του Λεβέντη και να αφήσουν ελεύθερο τον χώρο για να αναπτυχθεί ένας νέος κεντροδεξιός σχηματισμός όπου θα υπάρχουν νέα ονόματα που δεν θα τα έχουμε ποτέ ξανακούσει. Που θα είναι όμως εργατικά, άξια και προπάντων φιλοπάτριδα. Πρόσωπα που διαθέτει πάμπολλα η κοινωνία μας και που απέχουν σήμερα από την πολιτική, διότι έχουν γαντζωθεί επάνω της ένα σωρό ανίκανοι πολιτικοί και δεν λένε να την αφήσουν. Ουτοπία; Ίσως… πιθανότατα... Υπάρχουν πολλοί όμως που δεν θα ήθελαν να πραγματωθεί; Μάλλον όχι…

«Απολείπειν ο θεός Αντώνιον». Αυτός είναι ο τίτλος ενός ποιήματος του αγαπημένου σε όλους μας ποιητή Καβάφη. Κάπου στον έβδομο στίχο γράφει ο ποιητής:

‘’Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει’’ …και στο τέλος: ‘’αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις’’…

Αλλάξτε την ‘’Αλεξάνδρεια’’ του ποιήματος και βάλτε στη θέση της την ‘’Ελλάδα’’…

Αυτό συμβαίνει… τόσο «καλά»!