«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», είπεν ο πολύς Τσίπρας τις παραμονές του δημοψηφίσματος στις αρχές του θέρους και οι πιστεύσαντες εις αυτόν εδιάβαζαν την πρωίαν της επομένης με πηχυαίους τίτλους στις εφημερίδες στο διαδίκτυο και αλλαχού: «Ένα ακόμη σαφές μήνυμα Δημοκρατίας και αξιοπρέπειας σε ολόκληρη την Ευρώπη, έστειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, καλώντας τον ελληνικό λαό -αφού παραμερίσει τις σειρήνες τρομοκρατίας- να κάνει το ίδιο με ένα βροντερό και περήφανο «όχι», τόσο εναντίον «τρομοκρατών και δανειστών», όσο και κατά του διχασμού, στο δημοψήφισμα της Κυριακής».

Το ίδιο βράδυ όμως, ο ίδιος, όταν είδε έκπληκτος το βροντερό και περήφανο ΟΧΙ των Ελλήνων, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Ίσως εκείνο ακριβώς το βράδυ να αντιλήφθηκε, να συνειδητοποίησε, ότι είναι πολύ μικρός, σχεδόν σπιθαμιαίος ώστε να τολμήσει να πράξει αυτό που οι Έλληνες τον εξουσιοδότησαν να πράξει. Αυτά τα βεβαιώνει και ο Βαρουφάκης και δεν έχουμε λόγο να τα αμφισβητούμε διότι οι εξελίξεις τον επιβεβαίωσαν. Μεσούντος του θέρους, ο Τσίπρας πραγματοποίησε την μεγαλειώδη και απίστευτης ακρίβειας κωλοτούμπα, για την τεχνική της οποίας είχε λάβει εντατικά μαθήματα από το λεγόμενο ευρωπαϊκό ιερατείο. Το οποίο, βεβαίως καυτηρίαζε επιμόνως και αδιαλείπτως δημοσίως, προς βρώσιν και εμπέδωσιν των υποτιθέμενων αφελών συμπολιτών του. Οι οποίοι ωστόσο, τώρα πια, δεν είναι τόσον αφελείς και απονήρευτοι όσο παλαιότερα. Η πολυετής οικονομική κρίση συνετέλεσε ώστε να αποκτήσουν μιαν άλλου είδους κρίση, αυτήν που διέθεταν πάντοτε βεβαίως, αλλά την διατηρούσαν εν υπνώσει από την εποχή της αστακομακαρονάδας των σωτηρίων ετών διακυβέρνησης του κόμματος των ΠασοκοΝεοΔημοκρατών.

Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, ανέδειξαν τον πιο παράξενο νικητή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Το κόμμα της αποχής, που έφθασε σε ποσοστό το 45%. Όσοι απείχαν λοιπόν, ήταν οι νικητές, αλλά η κουτσουρεμένη και ελλιπής κοινοβουλευτική δημοκρατία μας δεν τους επέτρεψε να εισακουσθούν.

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», είπεν ο πολύς Τσίπρας τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Μέχρι πότε πια «ηγέτες» σπιθαμιαίοι σαν κι αυτόν κι όλους τους προηγούμενους, θα επικαλούνται τους ποιητές μας για να δώσουν κύρος στα λεγόμενά τους; Είναι εξαιρετικά απίθανο να αντιληφθούν όλοι αυτοί οι ολίγιστοι πολιτικοί πόσον ευτελίζονται κάνοντάς το. Ο Ανδρέας Κάλβος όμως, μάς τα είπεν κάπως διαφορετικά: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

Σήμερα η βουλή κατά 90% αποτελείται από κόμματα που το «χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται». Είναι πολιτευόμενοι, όχι μόνον οσφυοκάμπτες αλλά και με άκρως ελαστική πολιτική και ηθική συνείδηση. Όσο για το υπόλοιπο 10%, το κατ’ ευφημισμόν και διαστρεβλωτικώς ονομαζόμενον αντιμνημονιακό στρατόπεδο, είναι προδήλως ανάξιον λόγου και οποιουδήποτε σχολιασμού.

Τι συμβαίνει; Τι πρόκειται να συμβεί; Ολοφάνερα οδεύουμε προς ολοκληρωτική καταστροφή και υποδούλωση. «Ζυγόν δουλείας έχουμεν» όπως θα έλεγε και ο Κάλβος. Καθ’ ότι «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», και ηγέτες που να μάς την εμπνεύσουν και να μάς οδηγήσουν εις αυτήν, δεν υπάρχουν. Το πολιτικό μας σύστημα είναι στημένο έτσι που δεν ανέχεται στους κόλπους του ανθρώπους που να διαθέτουν αρετή και τόλμη. Σ’ όλο το φάσμα του.

Και για κατακλείδα και προς επίρρωσιν των ως άνω λεχθέντων. Παραμονές δημοψηφίσματος, επίδοξος μελλοντικός δήμαρχος Ωραιοκάστρου (δικό μας παιδί) σε διάλογό μας, παρομοίωσε την ενδεχόμενη επικράτηση του ΟΧΙ στο παρελθόν δημοψήφισμα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ωσάν μια δεύτερη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο βραχύνους, ουδόλως αντελήφθη βεβαίως ότι ή δεύτερη Μικρασιατική Καταστροφή συντελείται εδώ και κάποιες δεκαετίες και ότι τώρα, εν έτει 2015, απλώς παίζεται η τελευταία πράξις του δράματος. Με πρωταγωνιστή έναν νεαρό πολιτικό, βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της παπανδρεϊκής, της σιμιτικής και καραμανλίδικης πολιτικής της κομματικής χρησιμοθηρίας και της αρνησιπατρίας.

Αυτά…