Περί της διοργάνωσης καρναβαλικής παρέλασης στο Ωραιόκαστρο

Περί της διοργάνωσης καρναβαλικής παρέλασης στο Ωραιόκαστρο
π. Νικολάου Γ. Μοναστηρίδη
Εφημερίου Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου

Με θλίψη πληροφορηθήκαμε, πρόσφατα, την απόφαση της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Ωραιοκάστρου να διοργανώσει καρναβαλική παρέλαση στην έδρα του Δήμου. Μία τέτοια εκδήλωση και μάλιστα από δημόσιο φορέα, εγείρει θέματα για τα οποία η τοπική μας Εκκλησία αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί, κινούμενη από την ποιμαντική της φροντίδα για τους ενορίτες της, το πνεύμα της ευθύτητας, αλλά κυρίως την αγάπη για τον άνθρωπο.
Η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία εμφορείται από το πνεύμα του ευαγγελικού λόγου, που δεν είναι άλλο από το πνεύμα της ελευθερίας και της αγάπης. Ο ίδιος ο Χριστός σέβεται απόλυτα την ελευθερία και περιβάλει τον άνθρωπο με αγάπη. Πώς θα μπορούσε η Εκκλησία μας, ιδρυτής της οποίας είναι ο Χριστός μας, να πράξει κάτι διαφορετικό; Η ορθόδοξη διδασκαλία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως Πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία και τον κόσμο, ως ξεχωριστή ψυχοσωματική ολότητα, που ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ ίδια στο μέλλον. Μέσα σε αυτήν την ανθρωπολογία της πίστης μας, η Εκκλησία αρνείται πεισματικά να υποβιβάσει τον άνθρωπο στο επίπεδο του ατόμου, της μάζας ή της απρόσωπης αριθμητικής μονάδας. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως εικόνα του Θεού γιατί ακριβώς κάθε άνθρωπος έχει θεία χαρακτηριστικά   ̇ είναι θεοειδής. Μέσα σε αυτό το πνεύμα θα διατυπώσουμε τις θέσεις της Εκκλησίας μας, σχετικά με το θέμα που μας απασχολεί.

Η περίοδος του Τριωδίου, που ξεκινά από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και λήγει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η περίοδος της γενικότερης προετοιμασίας των πιστών για τον εορτασμό του μεγαλύτερου γεγονότος της ανθρώπινης ιστορίας  ̇ της Αναστάσεως του Κυρίου. Ειδικότερα, οι τρεις πρώτες εβδομάδες, που περιλαμβάνουν τις τέσσερις Κυριακές (Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω και Τυρινής), θεσπίστηκαν από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας σαν ημέρες προετοιμασίας του ανθρώπου για την είσοδό του στην ασκητική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που ξεκινά από την Καθαρά Δευτέρα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να εισέλθει απότομα σε άλλες συνήθειες, σωματικές (νηστεία κ.α.) και πνευματικές (εντατικοποίηση της προσευχής κ.τ.ο.), καθιέρωσαν τις συγκεκριμένες ημέρες, ώστε, με την κατάλληλη προετοιμασία, η μετάβαση αυτή να γίνει πιο ομαλά. Αυτό δείχνει την ευαισθησία της πίστης μας, καθώς ο σκοπός δεν είναι η ισοπέδωση του ανθρώπου προκειμένου να τηρηθεί ένας νόμος για να ικανοποιηθεί ένας απρόσωπος θεός-δυνάστης, αλλά η θεραπεία του ίδιου του ανθρώπου. Εφόσον ο άνθρωπος αποδέχεται τη χριστιανική του ιδιότητα και ομολογεί την πίστη του στο Χριστό, είναι αυτονόητο ότι αποδέχεται, εν ελευθερία, και όλη τη διδασκαλία του Κυρίου αλλά και των Αγίων Πατέρων, που απορρέει από Εκείνον. Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί, από τη μια, να μας καλεί η Εκκλησία μας σε μετάνοια, σε αυτογνωσία, σε επίγνωση των παθών, εξαιτίας των οποίων υποφέρει ο άνθρωπος, σε πνευματική και σωματική εγρήγορση και από την άλλη, ειδικά αυτές τις ημέρες, να παραδιδόμαστε σε ξέφρενες διασκεδάσεις, θαρρείς και τον υπόλοιπο χρόνο δεν υπάρχουν ευκαιρίες . Επαναλαμβάνουμε, ότι δεν τίθεται θέμα διασάλευσης μιας «θεϊκής τάξης» ή κάποιου ηθικού νόμου. Το θέμα δεν είναι ηθικό-ηθικιστικό  ̇ είναι πνευματικό και ανθρωπολογικό. Αφορά την ισορροπία και τελικά την ευτυχία του ανθρώπου.
Η διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων από δημόσιο φορέα, στη συγκεκριμένη συγκυρία για την πατρίδα μας και δεδομένου του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού των χειμαζόμενων συνανθρώπων μας εξαιτίας της επικίνδυνης ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, είναι, με μεγάλη επιείκεια, απαράδεκτη. Είναι άξιον απορίας πώς ένα νομικό πρόσωπο που έχει ως αντικείμενο να υπηρετεί τις ανάγκες των σχολείων, αναλαμβάνει τη διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων, όταν σχολικές μονάδες παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις, εκπαιδευτικές, κτιριακές κ.α.. Επιθυμούν να προάγουν τον πολιτισμό; Ποιόν πολιτισμό; Των λατινογενών παρελάσεων μεταμφιεσμένων με την ισοπεδωτική μουσική, που ουδεμία σχέση έχει με την παράδοσή μας; Πότε το Ωραιόκαστρο είχε στο παρελθόν τέτοιου είδους παράδοση, ώστε να δεχθούμε ίσως και τη δικαιολογία της όποιας αναβίωσης; Σύμφωνα με το δημοσιευμένο έγγραφο της Σχολικής Επιτροπής σκοπός της παρέλασης είναι να προσφέρει διασκέδαση στα παιδιά «όλων των ηλικιών». Είμαστε υπέρ της ψυχαγωγίας και του πολιτισμού (τουλάχιστον η ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου το αποδεικνύει με τις πανθομολογούμενες ποιοτικές εκδηλώσεις που προσφέρει στην τοπική κοινωνία τα τελευταία χρόνια), ο πολιτισμός όμως που προσφέρεται και δη από ένα δημόσιο φορέα, στους πολίτες, επιβάλλεται να διατηρεί ένα υψηλό επίπεδο, να άγει την ψυχή και να μην έχει τη λογική «επειδή το κάνουν πολλοί, να το κάνουμε κι εμείς». Ας πάψουμε να υπηρετούμε την προχειρότητα, διότι και από το δημοσιευμένο έγγραφο της επιτροπής καταλαβαίνει κανείς το «πρόχειρον και βεβιασμένον» του όλου εγχειρήματος-η Κυριακή της Τυρινής μετονομάζεται σε Κυριακή της Απόκρεω. Άλλου είδους πολιτιστική πρόταση αναμένουμε από δημόσιο φορέα. Εξάλλου μεγάλο μέρος των πολιτιστικών συλλόγων ανά την επικράτεια επιδίδονται μετά ζέσεως σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις «ξεφαντώματος, διασκέδασης, απόδρασης από την καθημερινότητα» και άλλα τέτοια «πολιτιστικά» ερείσματα. Γιατί άραγε και ένας δημόσιος φορέας; Να μην υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, μια άλλη πρόταση; Προς τι τόση μονοτονία; Η δικαιολογία, βέβαια, της «στήριξης της τοπικής αγοράς» δεν μπορεί παρά να είναι αστεία και αυτό συνάγεται από τα αποτελέσματα παρόμοιων κινήσεων του παρελθόντος.
Όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν για να προβληματίσουν. Η τοπική μας Εκκλησία σέβεται και τιμά και τα αξιώματα και τους ανθρώπους. Τιμά, επίσης, το έργο των πολιτιστικών συλλόγων, ιδιαιτέρως, δε, εκείνων που δραστηριοποιούνται στην ενορία μας και θεωρεί το έργο τους χρήσιμο και σπουδαίο. Ειδικά η ενορία μας είναι ανοιχτή σε συνεργασία με όλους όσους επιθυμούν τον γνήσιο πολιτισμό και έχει να καταθέσει σοβαρές προτάσεις πολιτισμού.
Εκτός από το πολιτιστικό έργο που προσφέρει η ενορία, έχει να καταδείξει και ένα πολύπλευρο κοινωνικό έργο. Ένα έργο που στηρίζεται πρωτίστως στην Παναγία μας κι έπειτα σε μια πλειάδα εθελοντών, γνήσιων εργατών του αμπελώνα που λέγεται «τοπική κοινωνία». Ένα έργο που γίνεται με την αξιοποίηση της προαιρετικής εισφοράς ακόμα και του «δίλεπτου της χήρας». Μια ενορία δεν έχει εγγεγραμμένα μέλη, δε λαμβάνει μηνιαίες ή ετήσιες εισφορές, δε λειτουργεί ως σύλλογος. Αντίθετα τους αγκαλιάζει όλους και εργάζεται για όλους και ιδιαίτερα τους αναγκεμένους συνανθρώπους μας. Αυτό το έργο που παράγει η ενορία, η Εκκλησία μας εν γένει, και ο τρόπος με τον οποίο το φέρνει σε πέρας, αλλά και η αποστολή της να καταδεικνύει το δρόμο της αλήθειας, της δίδει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζεται, όταν συντρέχουν λόγοι.
Ελπίζουμε τα παραπάνω να προκαλέσουν, τουλάχιστον, αφορμή για εποικοδομητική σκέψη, μιας και είναι διατυπωμένα με περισσή αγάπη και ειλικρίνεια.